Lees het hele artikel op observantonline.nl
Author: Anne
Luctor et Emergo
“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity” schreef je, en al wachtend op een vroege trein naar het Zuiden voel je weer dat het waar was. Dat het nog altijd waar is.
Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om weer voor je te kunnen zien hoe je laatste gevoel van trots, van waardigheid, op een druilerige dag in oktober in duizend stukjes uit elkaar spatte en je verslagen achterliet. Verslagen en gehavend.
“It’s about darkness, silence, and secrecy” schreef je.
Liever sterven, dan boos zijn
Misschien dat je het recht wel had. Misschien dat het ondanks alles had gemogen. Misschien dat het – boven alles – ook de enige juiste reactie was geweest. Een kloppende reactie was geweest, in ieder geval. Maar je kon het niet. Alles in jou kon het niet, en durfde vooral ook niet.
Liever sterven, dan boos zijn
Lees verderTrouw – ‘Binnen een paar dagen van je nachtmerries af’
Lees het hele artikel op trouw.nl
Tweede persoon enkelvoud
Van die dagen in tweede persoon enkelvoud, die je soms wel, soms niet, in meervoud laten eindigen. In delen van jezelf, van toen, van later. Sommigen bekend, maar sommigen ook niet. En misschien dat het juist wel de onbekende fragmenten zijn, die je het langste achtervolgen. Die het diepst verankerd zijn, het zwaarste wegen en die jou, in alle ongrijpbaarheid, het meest hebben gegrepen.
Het meest weten te grijpen.
Lees verderProefschrift: Beyond dis-ease and dis-order
Spoiler alert: nee, in dit proefschrift worden geen baanbrekende wetenschappelijke inzichten gedeeld, ‘dé oplossing’ of ‘dé verklaring’ niet gegeven, en je mag je zeker ook afvragen of het nu zo vernieuwend is wat er in staat beschreven.
Dat is het namelijk niet
Althans, niet voor diegenen die het werk van bijvoorbeeld Bessel van der Kolk, Stephen Porges en Gabor Maté kennen, en/of uit eigen ervaring weten hoe ver de gevolgen van (vroegkinderlijk) trauma in lijf en leven kunnen reiken.
Lees verderBijeen
Van duizend losse
dingen en
jouw herinneringen
aan al wat was
kapot,
geheeld en
weer verloren
met de tijd
hang en plak je
aan elkaar
van duizend losse
grenzen
en al je weet
te wensen
tenminste
voor het eind
nog eens
bijeen
te zijn.
Niet één
Ik,
zei jij,
ik ben niet
één, maar twee
uit één
verworden, vroeg
vandaan
en uit
elkaar
door diep en duister
heen gegaan,
met liefde groot
geworden
maar klein genoeg
voor jou,
voor mij.
Ik,
zei jij,
ik ben niet
één, meestal
ben ik
wij.
Podcast aflevering – De Facto Trauma
In de 3e aflevering van de podcast De Facto Trauma ga ik met Mathilde aan de hand van haar persoonlijke ervaringen met trauma in gesprek over het eigen perspectief op je verhaal en de rol van (zelf)stigma.
Beluister de podcast aflevering via socialrun.nl
Opdat we nooit vergeten
“Zuster?” hoorde je zachtjes roepen. “Zuster?”
Het was bijna half elf. Net toen je dacht dat iedereen eindelijk rustig lag te slapen en je een eerste zin in een dossier wilde typen, klonk er vanuit de linkervleugel plots geroep. Het bleek de zoveelste verrassing van de avond, die in haar geheel al niet volgens plan of verwachting verliep.
“Zuster, ik moet u nog wat vertellen” riep ze
Lees verderDichter bij
Tussen ergens
en het
nergens
dwaal ik
ver
en onverschrokken
van al het
zeer, het bang,
het duister
steeds iets dichter
bij.
GGZtotaal – ‘Alleen praten en begrijpen wat er aan de hand is, is niet genoeg’
In de maneschijn, in de maneschijn
“Wil jij naar kamer 20 gaan? Hij heeft steunkousen, liggen als het goed is op z’n stoel, en als het lukt, trek hem dan gelijk schone kleren aan. Hij kan soms wat lastig zijn, maar hij doet niks hoor. Ik heb toestel 2, bel maar als er iets is.“
Er volgde een zelfbewust moment waarin je je een aantal seconden afvroeg hoe je in hemelsnaam met schort, twee paar handschoenen, mondmasker en spatbril op een afdeling met ernstig dementerende bewoners was beland, maar voor je dat besef goed en wel kon laten inzinken, vroeg gerinkel in de woonkamer je aandacht.
Lees verderMet het mes op tafel
In 4VWO moest elke leerling bij Nederlands een betoog houden over een onderwerp dat hen interesseerde. Voor sommigen was alleen al het selecteren van een onderwerp dat hun interesse had een hele opgave, maar niet voor jou. Net zomin vond je, in tegenstelling tot veruit de meesten, spreken voor een groep een probleem.
Wat jou past echt angst en verdriet aanjaagde, was het steeds maar moeten zwijgen
Lees verderOnschuld
Niemand,
van slechtste
noch de beste huizen
maakt gezien
weer onbekeken,
maakt gebeurd
weer ongedaan
en ver vandaan
het collectief
geweten
dat niemand,
nooit
onschuldig bleef.