Misschien dat je het recht wel had. Misschien dat het ondanks alles had gemogen. Misschien dat het – boven alles – ook de enige juiste reactie was geweest. Een kloppende reactie was geweest, in ieder geval. Maar je kon het niet. Alles in jou kon het niet, en durfde vooral ook niet.
Liever sterven, dan boos zijn
En je snapt dat ze dat niet begrijpen. Je snapt dat ze van alles vinden, en vragen, en zeggen, en dat je eigenlijk niet eens kan ontkennen dat het klopt, wat ze dan zeggen. En toch… toch blijft jouw grootste bedreiging misschien wel niet de boosheid van een ander, maar vooral die van jezelf. Bang, doodsbang, voor het monster wat dan uitbreekt, en de duisternis die daar op volgt.
Want in jouw duisternis leeft niets, behalve de herinneringen
Herinneringen aan toen, aan later, aan al die keren dat je boos had kunnen zijn, had mogen zijn, maar het niet werd. Aan al die keren dat je je stilhield, zweeg, zorgde en verzorgde. Aan al die keren dat je alles deed om de rust te kunnen bewaren en de harmonie weer te herstellen. Met name dat was voor jou niet alleen figuurlijk, maar vooral ook letterlijk van levensbelang.
Alleen in harmonie lukte het je zonder angst te leven
En dus deed je er alles voor. Te veel ook, en te vaak, tot je niet meer anders kon dan lief zijn, dan volg- en zorgzaam zijn. Je schoolrapporten stonden er dan ook vol mee, hoe prettig je in de omgang was, hoe vriendelijk en attent. ‘Een fijne leerling om in de klas te hebben, je hebt er geen omkijken naar.’
Het stond er echt.
Blijkbaar doorzag niemand dat het braafste meisje van de klas een gapend gat verhulde
Begrijpelijk, misschien ook wel, want dwars lag je nooit en boos werd je zelden. Eigenlijk alleen als een ander onrecht werd aangedaan, dan stond je op en liet je van je horen. ‘Goh,’ zeiden ze dan, ‘nooit geweten dat jij zo boos kon worden.’
‘Jullie weten wel meer niet’, dacht jij dan, en hield het zelfdestructieve gedrag dat meestal op zo’n uitbarsting volgde vervolgens voor jezelf.
Ze lijken vaak zo prettig, die types die nooit boos worden
Die ongeacht de situatie steeds opnieuw over hun hart strijken, die eindeloos begrip opbrengen en over lijken te lopen van compassie en vergeving. Maar vergeet nooit dat schijn bedriegt, of op z’n minst behoorlijk kan bedriegen.
Vergeet het niet, dat voor sommigen de ervaring van hun eigen boosheid zo levensbedreigend kan voelen, dat ze alles zullen doen om er steeds opnieuw aan te ontsnappen. Om steeds opnieuw te doen alsof het er niet is.
Net zolang tot het er op een dag, in alle harmonie en veiligheid, eindelijk kan zijn.
Wauw prachtig geschreven zeg. Heel herkenbaar. Boosheid mocht er nooit zijn, vooral van mezelf niet. Maar als ik explodeerde ging het mis. Angst voor mezelf en om mezelf te verliezen.
The film Inside out, liet mij het positieve van boosheid zien. Het mag er zijn.
Dank Jennifer!
En ja, fijne film, Inside Out. Belangrijk om te beseffen, dat boosheid er mag zijn, het een functie heeft. Stapje voor stapje 🙂
Hé Anne,
Eigenlijk nooit eerder gehoord, ook niet als reactie op mijn ‘verhalen’. Men kijkt me vreemd aan en gaan vlug door met het gesprek. Vragen iets anders, zoeken een weg. Het is toch een ‘normale’ reactie? En onbegrepen blijft het. Blijf ik.
Dat boosheid, zeker die van je/me-zelf zo bedreigend kan zijn, het onbegrip is weer een veroordeling op zich.
Dank voor jouw ‘verhaal’.
Hartelijke groet, Machiel Cornelis.
Prachtig beschreven en o zo herkenbaar!
Lerende dat boosheid ook gaat over dat er iemand over mijn grenzen heen gaat en dat ik daarvoor mag gaan staan en me uitspreken. Over dat ik geraakt ben en mijn eigen ruimte mag innemen. Dat ik niet altijd netjes en aangepast hoef te reageren en dat mijn boosheid er ook mag zijn.
Dankjewel, mooi verwoord!
Zo herkenbaar! Altijd alleen maar boos op mezelf en waar ik inmiddels boos kan zijn op anderen, is het een worsteling om dit echt toe te laten en te voelen. Er komt dan zoveel boven wat zo dood eng is…
Maar het brengt verder, steeds een stapje!
Hey Anne,
Wat een herkenbaarheid in jouw bericht. 37 jaar lang vluchten, pleasen en met een groot masker rondlopen. Dat is voor mij helaas de werkelijkheid geweest. Gelukkig is er vrij recent een moment gekomen in mijn leven waar ik ‘ben gebroken’. Door dit te accepteren en mijzelf niet in de slachtofferrol te plaatsen, maar het als ‘een geschenk’ te zien en alle hulp aan te nemen om te mogen en kunnen gaan helen, heeft mij gebracht tot het punt waar ik momenteel in het leven sta. Mijn gevoel (kompas) mogen volgen en hier nooit in teleurgesteld worden, een duidelijke eigen mening hebben en deze durven uitspreken, staan voor wie je bent, eerlijkheid en oprechtheid, groots durven dromen en manifesteren. Dit zijn prachtige ingrediënten die ik mijzelf tegenwoordig mag en kan toeschrijven. Wat kan het leven toch mooi zijn ❤
Graag ga ik met mijn verhaal en openheid op termijn de wijde wereld in om andere helden en heldinnen hierin te mogen (onder)steunen bij het helen van hun trauma(‘s).
Liefs Rik Leijtens
hoi Rik. benieuwd naar je verhaal. ik heb het moeilijk met dat helen en vind het knap dat je staat waar je nu staat.