“Heb jij eigenlijk een leuk lijf?”
Ze vroeg het je op wat voor jou als een onbewaakt moment voelde, zo half ontbloot liggend op je buik met je armen strak naast je lijf. Al vroeg je je meteen ook af of zoiets überhaupt bestaat, een bewaakt moment. En wie die dan bewaakt. Toch overviel het je, haar vraag. Terwijl zij met koude maar ferme handen de stress uit je rechterschouder probeerde te werken, al zeker een minuut zwijgend, stelde ze hem plots.
Lees verder
In de afgelopen maanden kreeg ik herhaaldelijk de vraag of mijn proefschrift ook in het Nederlands beschikbaar is. Dat was niet zo, maar binnenkort wél.
De vertaling is inmiddels afgerond en ligt nu bij de vormgeefster. Qua opmaak wordt het een zelfde uitgave als het origineel, alleen iets minder pagina’s (±100). Ik heb ervoor gekozen de publicaties van de verschillende studies die ik heb gedaan niet te vertalen, alleen de samenvattingen ervan. In de discussie (die wel is vertaald) wordt ook nog verder ingegaan op de afzonderlijke studies en resultaten, dus behalve een wat technischer verhaal over de studies en analyses mis je weinig 😉
Toch benieuwd naar de volledige publicaties? Die vind je (Engelstalig) in mijn originele proefschrift en/of online (het zijn open-access artikelen).
Naar verwachting zullen de exemplaren rond 20 februari geleverd worden, ik doe ze daarna zo snel mogelijk op de post.
Deze Nederlandstalige editie breng ik uit in eigen beheer, met steun van Stichting Socialrun. Een stichting die zich al ruim 10 jaar op velerlei manieren inzet voor een inclusieve samenleving, en waar ik trotse ambassadeur van ben.
Wil je een paperback exemplaar ontvangen? Dan zou ik een minimale donatie van €10 aan Stichting Socialrun enorm waarderen. Op de eerste plaats om de kosten van deze uitgaven te dekken, en op de tweede plaats om hopelijk ook nog een steentje bij te kunnen dragen aan het prachtige en waardevolle werk dat Socialrun doet. Alle opbrengsten zijn verder voor hen.
Doneren kan eenvoudig online via www.socialrun.nl/steun-ons, graag onder vermelding van ‘Anne’ + adresgegevens voor de verzending. Kan en mag eventueel nu al, maar natuurlijk ook pas zodra ik de exemplaren in huis heb. Daarover stuur ik tzt nog een mail.
Graag een exemplaar ontvangen maar financieel geen ruimte voor een donatie? Geen probleem, stuur me even een bericht.
Vul onderstaand formulier in, dan hou ik je op de hoogte zodra ik ze in huis heb (verwachting: medio februari).
Op woensdag 3 november 2021 heb ik aan de Universiteit Maastricht mijn proefschrift ‘Beyond dis-ease and dis-order: exploring the long-lasting impact of childhood adversity in relation to mental health’ verdedigd.
Een fantastische dag, waar ik met veel dankbaarheid aan terug denk. Speciale dank aan mijn promotor Prof. dr. Jim van Os, copromoter Richel Lousberg, leden van de oppositie Prof. dr. Philippe Delespaul, Prof. dr. Wiepke Cahn, Prof. dr. Jacqueline Strik, dr. Wilma Boevink en dr. Esther van Duin, en mijn paranifmen Katinka van Sprang en Renate Lukassen.
Benieuwd naar mijn verdediging? Bekijk hem hier terug!
In de Observant verscheen onlangs het artikel ‘Over de angst in je keel en knoop in je buik‘ over mijn proefschrift.
Van die dingen
die splijten,
die splitsen,
die rijten
uiteen
of uit velen
gevallen,
geweest, al lang weer
voorbij en
bijna
vergeten, bijna
verloren, bijna
verweesd.
Van die dingen
die waren,
die kwamen
die gingen
plots
en toch zo
langzaam
voorbij
en geweest.
“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity” schreef je, en al wachtend op een vroege trein naar het Zuiden voel je weer dat het waar was. Dat het nog altijd waar is.
Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om weer voor je te kunnen zien hoe je laatste gevoel van trots, van waardigheid, op een druilerige dag in oktober in duizend stukjes uit elkaar spatte en je verslagen achterliet. Verslagen en gehavend.
“It’s about darkness, silence, and secrecy” schreef je.
Misschien dat je het recht wel had. Misschien dat het ondanks alles had gemogen. Misschien dat het – boven alles – ook de enige juiste reactie was geweest. Een kloppende reactie was geweest, in ieder geval. Maar je kon het niet. Alles in jou kon het niet, en durfde vooral ook niet.
Van die dagen in tweede persoon enkelvoud, die je soms wel, soms niet, in meervoud laten eindigen. In delen van jezelf, van toen, van later. Sommigen bekend, maar sommigen ook niet. En misschien dat het juist wel de onbekende fragmenten zijn, die je het langste achtervolgen. Die het diepst verankerd zijn, het zwaarste wegen en die jou, in alle ongrijpbaarheid, het meest hebben gegrepen.
Het meest weten te grijpen.
Lees verder
Spoiler alert: nee, in dit proefschrift worden geen baanbrekende wetenschappelijke inzichten gedeeld, ‘dé oplossing’ of ‘dé verklaring’ niet gegeven, en je mag je zeker ook afvragen of het nu zo vernieuwend is wat er in staat beschreven.
Althans, niet voor diegenen die het werk van bijvoorbeeld Bessel van der Kolk, Stephen Porges en Gabor Maté kennen, en/of uit eigen ervaring weten hoe ver de gevolgen van (vroegkinderlijk) trauma in lijf en leven kunnen reiken.
Lees verderVan duizend losse
dingen en
jouw herinneringen
aan al wat was
kapot,
geheeld en
weer verloren
met de tijd
hang en plak je
aan elkaar
van duizend losse
grenzen
en al je weet
te wensen
tenminste
voor het eind
nog eens
bijeen
te zijn.
Ik,
zei jij,
ik ben niet
één, maar twee
uit één
verworden, vroeg
vandaan
en uit
elkaar
door diep en duister
heen gegaan,
met liefde groot
geworden
maar klein genoeg
voor jou,
voor mij.
Ik,
zei jij,
ik ben niet
één, meestal
ben ik
wij.
“Zuster?” hoorde je zachtjes roepen. “Zuster?”
Het was bijna half elf. Net toen je dacht dat iedereen eindelijk rustig lag te slapen en je een eerste zin in een dossier wilde typen, klonk er vanuit de linkervleugel plots geroep. Het bleek de zoveelste verrassing van de avond, die in haar geheel al niet volgens plan of verwachting verliep.
Tussen ergens
en het
nergens
dwaal ik
ver
en onverschrokken
van al het
zeer, het bang,
het duister
steeds iets dichter
bij.
“Wil jij naar kamer 20 gaan? Hij heeft steunkousen, liggen als het goed is op z’n stoel, en als het lukt, trek hem dan gelijk schone kleren aan. Hij kan soms wat lastig zijn, maar hij doet niks hoor. Ik heb toestel 2, bel maar als er iets is.“
Er volgde een zelfbewust moment waarin je je een aantal seconden afvroeg hoe je in hemelsnaam met schort, twee paar handschoenen, mondmasker en spatbril op een afdeling met ernstig dementerende bewoners was beland, maar voor je dat besef goed en wel kon laten inzinken, vroeg gerinkel in de woonkamer je aandacht.
Lees verder
In 4VWO moest elke leerling bij Nederlands een betoog houden over een onderwerp dat hen interesseerde. Voor sommigen was alleen al het selecteren van een onderwerp dat hun interesse had een hele opgave, maar niet voor jou. Net zomin vond je, in tegenstelling tot veruit de meesten, spreken voor een groep een probleem.
Niemand,
van slechtste
noch de beste huizen
maakt gezien
weer onbekeken,
maakt gebeurd
weer ongedaan
en ver vandaan
het collectief
geweten
dat niemand,
nooit
onschuldig bleef.