Author: Anne

Anne

TraumaNet – Online platform over trauma, (zelf)hulp en herstel

Het idee om aan TraumaNet te gaan bouwen ontstond al zeker twee, drie jaar geleden, maar het had tot dit huidige moment nodig om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Ironisch, of misschien eerder toepasselijk genoeg, had dat voor een groot deel te maken met mijn eigen ervaring met trauma. En meer nog met de langdurige gevolgen ervan.

Hoewel ik van uitdagingen hou en niet terugdeins voor avontuur, hou ik minstens zo veel van controle en voorspelbaarheid en voel ik me niet snel op m’n gemak in een situatie die ik moeilijk kan overzien. Ik word onrustig van open eindjes, van gebrek aan houvast of een duidelijke structuur, en vertrouw er bij voorbaat niet op dat ik iets kan, of dat het goed komt. En zeker niet dat er anderen zijn om me te helpen, ook al weet ik verstandelijk gezien best dat dat wel degelijk zo is.

Je hoeft uiteindelijk alleen maar om hulp te vragen, maar voor iemand die in het contact met een ander is geschonden, blijkt dat steeds opnieuw one hell of a job

Ik wilde twee, drie jaar geleden al aan TraumaNet gaan bouwen, maar het kostte me tijd om het oude vertrouwde los te durven laten om zo ook ruimte te creëren voor iets nieuws. Het kostte me ook tijd om anderen deelgenoot te maken van het TraumaNet idee, en veel meer nog de missie om zoveel mogelijk mensen die – direct en indirect – te maken hebben (gehad) met trauma, goede informatie en handvatten te bieden. Omdat ik erin geloof dat kennis macht en kracht geeft, en het je in combinatie met de juiste handvatten en inspiratie op weg kan helpen naar een vrijer leven. Een leven voorbij trauma.

Aan die missie ga ik nu bouwen, niet alleen, maar samen. Want als ik in de afgelopen jaren iets heb geleerd, dan is het wel dat trauma zich alleen in verbinding laat helen.

Helen doe je dus niet alleen, helen doe je samen.

Ga naar www.traumanet.org voor meer informatie over het initiatief en hoe jij kunt helpen.

De man die heelt

Al fietsend op een gele brug besefte je je plots: er zijn mannen die je breken, maar ook mannen die je helen. Beiden kruisten ze jouw leven, sommigen maar kort, anderen juist veel te lang. Al was het soms maar even.

Ook even duurt wel eens te lang

Lees verder

Leuk lijf?

“Heb jij eigenlijk een leuk lijf?”

Ze vroeg het je op wat voor jou als een onbewaakt moment voelde, zo half ontbloot liggend op je buik met je armen strak naast je lijf. Al vroeg je je meteen ook af of zoiets überhaupt bestaat, een bewaakt moment. En wie die dan bewaakt. Toch overviel het je, haar vraag. Terwijl zij met koude maar ferme handen de stress uit je rechterschouder probeerde te werken, al zeker een minuut zwijgend, stelde ze hem plots.

Lees verder
proefschrift anne marsman

Nederlandstalige versie proefschrift

In de afgelopen maanden kreeg ik herhaaldelijk de vraag of mijn proefschrift ook in het Nederlands beschikbaar is. Dat was niet zo, maar inmiddels wél.

De Nederlandstalige uitgave is qua opmaak hetzelfde als het origineel, alleen iets minder pagina’s (92 om precies te zijn). Ik heb ervoor gekozen de publicaties van de verschillende studies die ik heb gedaan niet te vertalen, alleen de samenvattingen ervan. In de discussie (die wel is vertaald) wordt ook nog verder ingegaan op de afzonderlijke studies en resultaten, dus behalve een wat technischer verhaal over de studies en analyses mis je weinig 😉

Toch benieuwd naar de volledige publicaties? Die vind je (Engelstalig) in mijn originele proefschrift en/of online (het zijn open-access artikelen).

Deze Nederlandstalige editie breng ik uit in eigen beheer, met steun van Stichting Socialrun. Een stichting die zich al ruim 10 jaar op velerlei manieren inzet voor een inclusieve samenleving, en waar ik trotse ambassadeur van ben.

Wil je een paperback exemplaar ontvangen? Dan zou ik een minimale donatie van €10 aan Stichting Socialrun enorm waarderen. Op de eerste plaats om de kosten van deze uitgaven te dekken, en op de tweede plaats om hopelijk ook nog een steentje bij te kunnen dragen aan het prachtige en waardevolle werk dat Socialrun doet. Alle opbrengsten zijn verder voor hen.

Doneren kan eenvoudig online via www.socialrun.nl/steun-ons, graag onder vermelding van ‘Anne’ + adresgegevens voor de verzending. Kan en mag eventueel nu al, maar natuurlijk ook pas zodra ik de exemplaren in huis heb. Daarover stuur ik tzt nog een mail.

Graag een exemplaar ontvangen maar financieel geen ruimte voor een donatie? Geen probleem, stuur me even een bericht.

Heb je interesse in een Nederlandstalig exemplaar?

Vul onderstaand formulier in, dan hou ik je op de hoogte zodra ik ze in huis heb (verwachting: medio februari).

promotie anne marsman

Verdediging proefschrift – 3 nov ’21

Op woensdag 3 november 2021 heb ik aan de Universiteit Maastricht mijn proefschrift ‘Beyond dis-ease and dis-order: exploring the long-lasting impact of childhood adversity in relation to mental health’ verdedigd.

Een fantastische dag, waar ik met veel dankbaarheid aan terug denk. Speciale dank aan mijn promotor Prof. dr. Jim van Os, copromoter Richel Lousberg, leden van de oppositie Prof. dr. Philippe Delespaul, Prof. dr. Wiepke Cahn, Prof. dr. Jacqueline Strik, dr. Wilma Boevink en dr. Esther van Duin, en mijn paranifmen Katinka van Sprang en Renate Lukassen.

Benieuwd naar mijn verdediging? Bekijk hem hier terug!

In de Observant verscheen onlangs het artikel ‘Over de angst in je keel en knoop in je buik‘ over mijn proefschrift.

Podcast aflevering – Hart voor zorg

“Anne worstelde jarenlang met een eetstoornis en zocht uiteindelijk hulp. Zo deed ze veel inzicht op over haarzelf, maar ook over de GGZ. Die ervaringen gebruikt ze nu in haar werkt en verwerkte ze in haar proefschrift. Iets dat in de wetenschap vrij ongebruikelijk is. Een openhartig gesprek tussen twee zoekende psychologen over stigma, herstel en worstelen met mentale ontregeling.“

Van die dingen

Van die dingen
die splijten,
die splitsen,
die rijten
uiteen
of uit velen
gevallen,
geweest, al lang weer
voorbij en
bijna
vergeten, bijna
verloren, bijna
verweesd.

Van die dingen
die waren,
die kwamen
die gingen
plots
en toch zo
langzaam
voorbij
en geweest.

Luctor et Emergo

“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity” schreef je, en al wachtend op een vroege trein naar het Zuiden voel je weer dat het waar was. Dat het nog altijd waar is.

Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om weer voor je te kunnen zien hoe je laatste gevoel van trots, van waardigheid, op een druilerige dag in oktober in duizend stukjes uit elkaar spatte en je verslagen achterliet. Verslagen en gehavend.

“It’s about darkness, silence, and secrecy” schreef je.

Lees verder

Liever sterven, dan boos zijn

Misschien dat je het recht wel had. Misschien dat het ondanks alles had gemogen. Misschien dat het – boven alles – ook de enige juiste reactie was geweest. Een kloppende reactie was geweest, in ieder geval. Maar je kon het niet. Alles in jou kon het niet, en durfde vooral ook niet.

Liever sterven, dan boos zijn

Lees verder
tweede persoon enkelvoud

Tweede persoon enkelvoud

Van die dagen in tweede persoon enkelvoud, die je soms wel, soms niet, in meervoud laten eindigen. In delen van jezelf, van toen, van later. Sommigen bekend, maar sommigen ook niet. En misschien dat het juist wel de onbekende fragmenten zijn, die je het langste achtervolgen. Die het diepst verankerd zijn, het zwaarste wegen en die jou, in alle ongrijpbaarheid, het meest hebben gegrepen.

Het meest weten te grijpen.

Lees verder