Ze vroeg het je op wat voor jou als een onbewaakt moment voelde, zo half ontbloot liggend op je buik met je armen strak naast je lijf. Al vroeg je je meteen ook af of zoiets überhaupt bestaat, een bewaakt moment. En wie die dan bewaakt. Toch overviel het je, haar vraag. Terwijl zij met koude maar ferme handen de stress uit je rechterschouder probeerde te werken, al zeker een minuut zwijgend, stelde ze hem plots.
In de afgelopen maanden kreeg ik herhaaldelijk de vraag of mijn proefschrift ook in het Nederlands beschikbaar is. Dat was niet zo, maar inmiddels wél.
De Nederlandstalige uitgave is qua opmaak hetzelfde als het origineel, alleen iets minder pagina’s (92 om precies te zijn). Ik heb ervoor gekozen de publicaties van de verschillende studies die ik heb gedaan niet te vertalen, alleen de samenvattingen ervan. In de discussie (die wel is vertaald) wordt ook nog verder ingegaan op de afzonderlijke studies en resultaten, dus behalve een wat technischer verhaal over de studies en analyses mis je weinig 😉
Toch benieuwd naar de volledige publicaties? Die vind je (Engelstalig) in mijn originele proefschrift en/of online (het zijn open-access artikelen).
Wil je graag een paperback exemplaar ontvangen van mijn Nederlandstalige proefschrift? Dat kan! Vul daarvoor onderstaand formulier in. Ik zou een minimale donatie van €10 aan stichting TraumaNet enorm waarderen. Met je donatie draag je bij aan de ontwikkeling van dit nieuwe platform. Doneren kan eenvoudig via www.traumanet.nl/steun-ons (o.v.v. Anne)
Graag een exemplaar ontvangen maar financieel geen ruimte voor een donatie? Geen probleem, stuur me even een bericht.
Op woensdag 3 november 2021 heb ik aan de Universiteit Maastricht mijn proefschrift ‘Beyond dis-ease and dis-order: exploring the long-lasting impact of childhood adversity in relation to mental health’ verdedigd.
Een fantastische dag, waar ik met veel dankbaarheid aan terug denk. Speciale dank aan mijn promotor Prof. dr. Jim van Os, copromoter Richel Lousberg, leden van de oppositie Prof. dr. Philippe Delespaul, Prof. dr. Wiepke Cahn, Prof. dr. Jacqueline Strik, dr. Wilma Boevink en dr. Esther van Duin, en mijn paranifmen Katinka van Sprang en Renate Lukassen.
Benieuwd naar mijn verdediging? Bekijk hem hier terug!
“Anne worstelde jarenlang met een eetstoornis en zocht uiteindelijk hulp. Zo deed ze veel inzicht op over haarzelf, maar ook over de GGZ. Die ervaringen gebruikt ze nu in haar werkt en verwerkte ze in haar proefschrift. Iets dat in de wetenschap vrij ongebruikelijk is. Een openhartig gesprek tussen twee zoekende psychologen over stigma, herstel en worstelen met mentale ontregeling.“
Van die dingen die splijten, die splitsen, die rijten uiteen of uit velen gevallen, geweest, al lang weer voorbij en bijna vergeten, bijna verloren, bijna verweesd.
Van die dingen die waren, die kwamen die gingen plots en toch zo langzaam voorbij en geweest.
“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity” schreef je, en al wachtend op een vroege trein naar het Zuiden voel je weer dat het waar was. Dat het nog altijd waar is.
Je hoeft je ogen niet eens te sluiten om weer voor je te kunnen zien hoe je laatste gevoel van trots, van waardigheid, op een druilerige dag in oktober in duizend stukjes uit elkaar spatte en je verslagen achterliet. Verslagen en gehavend.
“It’sabout darkness, silence, and secrecy” schreef je.
Misschien dat je het recht wel had. Misschien dat het ondanks alles had gemogen. Misschien dat het – boven alles – ook de enige juiste reactie was geweest. Een kloppende reactie was geweest, in ieder geval. Maar je kon het niet. Alles in jou kon het niet, en durfde vooral ook niet.
Van die dagen in tweede persoon enkelvoud, die je soms wel, soms niet, in meervoud laten eindigen. In delen van jezelf, van toen, van later. Sommigen bekend, maar sommigen ook niet. En misschien dat het juist wel de onbekende fragmenten zijn, die je het langste achtervolgen. Die het diepst verankerd zijn, het zwaarste wegen en die jou, in alle ongrijpbaarheid, het meest hebben gegrepen.
Spoiler alert: nee, in dit proefschrift worden geen baanbrekende wetenschappelijke inzichten gedeeld, ‘dé oplossing’ of ‘dé verklaring’ niet gegeven, en je mag je zeker ook afvragen of het nu zo vernieuwend is wat er in staat beschreven.
Dat is het namelijk niet
Althans, niet voor diegenen die het werk van bijvoorbeeld Bessel van der Kolk, Stephen Porges en Gabor Maté kennen, en/of uit eigen ervaring weten hoe ver de gevolgen van (vroegkinderlijk) trauma in lijf en leven kunnen reiken.
Van duizend losse dingen en jouw herinneringen aan al wat was kapot, geheeld en weer verloren met de tijd hang en plak je aan elkaar van duizend losse grenzen en al je weet te wensen tenminste voor het eind nog eens bijeen te zijn.
Ik, zei jij, ik ben niet één, maar twee uit één verworden, vroeg vandaan en uit elkaar door diep en duister heen gegaan, met liefde groot geworden maar klein genoeg voor jou, voor mij.
In de 3e aflevering van de podcast De Facto Trauma ga ik met Mathilde aan de hand van haar persoonlijke ervaringen met trauma in gesprek over het eigen perspectief op je verhaal en de rol van (zelf)stigma.