Wat afgesplitst is

Drie. Een jaar of drie. Bevroren in een zolderraam, adem in, je blik vast op één punt. Misschien is dat wel waar je staren ooit begon. Je kunst om via ogen, langs een blik, het niets in te vertrekken. Hoe lang je daar soms hebt gezeten mag Joost weten. Al wist ook Joost het nooit. Waar was hij, überhaupt?

Waar was hij toen je daar zo voor je leven vreesde?

Zonder haar kon jij niet leven. En precies dat was ook het punt, daar in dat zolderraam. Of ze nog wel leefde.

En of jij morgen nog wel bestond.

Lees verder
trauma en lichaam

Podcast aflevering – De Verliescirkel

In gesprek met Riet Fiddelaers-Jaspers over mijn proefschrift en de persoonlijke zoektocht waar dat het resultaat van was. De jarenlang focus op ‘wat is er in hemelsnaam mis met me?’, en de verschuiving naar ‘wat is er gebeurd?’ Hoe mijn ‘eetgestoorde gedrag’ me vooral óók heel erg geholpen heeft, en dat het mezelf toestaan daar soms op te bouwen helpend en bevrijdend was. En soms nog is. Maar ook verdrietig, voor mijn man. Over openheid, en het zwijgen vanuit een loyaliteitsconflict. De pijn van verwaarlozing en het ‘a-criterium’ trauma. Over de DSM, en dat het allemaal niet zo in beton gegoten is. Én natuurlijk ook over de polyvagaaltheorie, en hoeveel meer (h)erkenning en begrip voor mezelf die me heeft opgeleverd.

Waar geen woorden voor zijn

De leegte. De leegte, en het eindeloze. Het vallen en verdwijnen, in niets dan donker, duister, dood. Daar waar je je doods voelt, of met de dood bedreigd voelt. Soms was het zo, soms leek het zo. Soms twijfel je of het zo was, of leek. Want in al dat lege en eindeloze was voor van alles ruimte, maar niet voor helderheid van geest.   

Of woorden.

Het is niet dat ze steeds ontbreken, die woorden. Soms brengen ze je ver en hoog, maken ze duidelijk, inzichtelijk, begrijpelijk. Maar soms dus ook monddood. Jou, op de eerste plaats. Nog voor de vraag gesteld, hardop of door jezelf, rest er niets dan zwijgen. Het eeuwige, eenzame, Indische zwijgen.

Sudah, laat maar.

Lees verder

Drakentemmers webinar ‘Trauma en het lichaam’

De impact van trauma kan ingrijpend en heel divers zijn, voor zowel de mentale als fysieke gezondheid. Het lichaam speelt daarbij een cruciale rol. Trauma wordt vaak ‘aan den lijve’ ondervonden en de impact wordt (al dan niet bewust) op een lichamelijke manier ervaren en beleefd. In deze webinar, die ik voor het platform Drakentemmers verzorgde, leg ik hier meer over uit en ga ik onder andere in op de werking van het zenuwstelsel, de polyvagaal theorie, trauma en het brein en trauma en het lichaam.

Je kunt de webinar terugkijken op drakentemmers.nl

Vlogs voor Centrum Seksueel Geweld

Als je misbruikt bent of wordt, kun je heel veel stress ervaren, ook lang na het misbruik nog. In deze vlog leg ik uit hoe langdurige stress doorwerkt op je lichaam, en wat daarvan de gevolgen kunnen zijn.

De gevolgen van langdurig seksueel misbruik kunnen langdurig en hardnekkig zijn. In deze vlog ga ik in op de vraag of je daarvan kunt herstellen, en wat daarin dan helpt.

Het Centrum Seksueel Geweld biedt professionele hulp aan iedereen die een ongewenste seksuele ervaring heeft meegemaakt. Zoek gratis en anoniem contact via telefoon of chat.

Podcast aflevering – Alles is Liefde

“In deze aflevering spreek ik met Anne Marsman en haar partner Frank Bonekamp. Zij ontmoetten elkaar op een moment in hun leven dat hun levens niet meer van elkaar konden verschillen. Toch was de liefde onvermijdelijk en zijn ze in relatie met elkaar een proces van liefde, verbinding en persoonlijke groei aangegaan. De liefde tussen deze twee mooie mensen is onmiskenbaar en waar. Verder praten we onder andere over hoe trauma van invloed is op de intieme en seksuele relatie die ze met elkaar (kunnen) hebben. Daarbij spreken we over hoe de liefde je kan uitdagen om je eigen overlevingsmechanisme onder ogen te komen. En hoe je daarvoor schaamte moet overwinnen en schuld moet erkennen. Prachtig hoe deze mensen dit voor zichzelf en elkaar kunnen faciliteren in hun relatie.“

You have to feel it, to heal it

“Ik vind dader een ingewikkeld woord” zei je uiteindelijk, al even starend naar één vast punt op de vloer.

“Snap ik” zei ze kalm.
“Confronterend hè?”

Je voelde hoe in een split second alles in jou verstrakte. Hoe je je adem in hield, je linkervoet zich vastzette in de grond, je handen in elkaar knepen en het mistig werd in je hoofd. Hoe, terwijl zij verder sprak maar je haar allang niet meer hoorde, delen in jou afwisselend vochten, vluchtten en bevroren. Hoe alles in jou wilde gaan, maar tegelijkertijd niet wilde vertrekken.

Je was ook niet gekomen om weer te vertrekken, tenslotte. Je was gekomen om te leren blijven

Lees verder