“Maar wanneer gaat het dan écht niet meer? Hoe weet je dat je de grens bereikt hebt?” hoor je haar zeggen aan de andere kant van de lijn. En je lacht.

Niet omdat het leuk is, wel omdat het is alsof je jezelf hoort praten. En omdat je weet dat deze vraag stellen, hem beantwoorden is. Zeker voor het type mens dat jullie zijn; te goed voor de wereld, te slecht voor jezelf.

“Als ik die ene groep nou niet meer zou hebben, dan gaat het misschien nog wel” hoor je haar zeggen. En je lacht, om al die keren dat jij jezelf net zo voor de gek hield met pleisters op gapende wonden plakken, hopende op genezing. Of toch in ieder geval verlichting van je klachten.

Lees verder

Hadden we je nooit toegelaten, was dit alles dan nooit gebeurd? Was het dan nooit zo ver gekomen? Nooit zo ver geëscaleerd?

Achteraf rijzen altijd de vragen

Achteraf had alles anders kunnen zijn. En beter ook, vooral. Maar niemand leeft in het Achteraf. Dus moeten we door, maar het is nog veel te vroeg voor rechtdoor of vooruit. Er staat nog zoveel te gebeuren voor we die weg weer kunnen gaan. En laat dat alsjeblieft met ons samen zijn, zonder dat we iemand onderweg verliezen aan het gevaar dat op de achtergrond al zo lang dreigt.

Lees verder

‘Je bent niet verloren’ zei ze, maar waarom voelde je dan toch kwijt? Waarom voelde het dan alsof je zoek was, alsof je niet meer wist waar je jezelf kon vinden?

‘Er is hoop’ zei ze, maar dat kon jij alleen maar hopen. Vanuit de plek waar je nu leefde, voelde je vooral heel hopeloos.

‘Waar ken je dit gevoel van?’ vroeg ze, en nog voor het uitspreken van die zin was je in gedachten al vertrokken naar de zolderkamer waar je ooit zat. Met je rug tegen de muur en je benen opgetrokken, zittend op het tapijt. Jezelf te wiegen, heen en weer, heen en weer, heen en weer. Want stilstand is achteruitgang, dat leerde je al vroeg. En dus bleef je maar wiegen.

Lees verder

Het moment waarvan je wist dat het ooit zou komen, maar je desondanks toch uit het veld sloeg. Dat moment kwam gisteravond.

Jullie zaten samen aan tafel. Zij aten pizza en jij dronk een kop thee, want je had ’s middags al genoeg gegeten. Plus: pizza is niet echt jouw ding.

Uit het niets was daar die vraag. Lees verder

‘Ik vind jou zo oprecht’ zei ze, onderuit gezakt in een bank bezaaid met dekens, kussens, spullen.

‘Soms heb ik het gevoel dat psychologen alleen maar praten om stiltes op te vullen, maar jij stelt tenminste goeie vragen. Jij begrijpt het volgens mij echt.’

Tegenover me zit een vrouw van begin 70, al vroeg beschadigd door het leven, al zeker 30 jaar in de psychiatrie. Meerdere suïcidepogingen, vrijwillige en gedwongen opnames verder woont ze nu al jaren zelfstandig en is ze met voldoende medicatie ‘crisis-vrij’. In zoverre dat ze geen echt ‘probleem’ meer heeft gevormd voor haar omgeving of zichzelf, maar gelukkig is ze allerminst. Lees verder

Het was een lastig jaar, het afgelopen jaar. Een vermoeiend jaar, misschien wel op de eerste plaats. Frustrerend ook, en pijnlijk, somber en vol uitdagingen. Een onzeker jaar, vol twijfels en constant twijfelen, van me gefaald en niet goed genoeg voelen, van me afvragen waarom nog, en voor wie. Van steeds opnieuw proberen, en steeds opnieuw mislukken. Van er niet bij (mogen) horen, me buitengesloten voelen en buitengesloten worden.

Een jaar waarin het glas vooral halfleeg was, en het vaker donker was dan licht

Lees verder