‘Je bent niet verloren’ zei ze, maar waarom voelde je dan toch kwijt? Waarom voelde het dan alsof je zoek was, alsof je niet meer wist waar je jezelf kon vinden?

‘Er is hoop’ zei ze, maar dat kon jij alleen maar hopen. Vanuit de plek waar je nu leefde, voelde je vooral heel hopeloos.

‘Waar ken je dit gevoel van?’ vroeg ze, en nog voor het uitspreken van die zin was je in gedachten al vertrokken naar de zolderkamer waar je ooit zat. Met je rug tegen de muur en je benen opgetrokken, zittend op het tapijt. Jezelf te wiegen, heen en weer, heen en weer, heen en weer. Want stilstand is achteruitgang, dat leerde je al vroeg. En dus bleef je maar wiegen.

Lees verder

Het moment waarvan je wist dat het ooit zou komen, maar je desondanks toch uit het veld sloeg. Dat moment kwam gisteravond.

Jullie zaten samen aan tafel. Zij aten pizza en jij dronk een kop thee, want je had ’s middags al genoeg gegeten. Plus: pizza is niet echt jouw ding.

Uit het niets was daar die vraag. Lees verder

‘Ik vind jou zo oprecht’ zei ze, onderuit gezakt in een bank bezaaid met dekens, kussens, spullen.

‘Soms heb ik het gevoel dat psychologen alleen maar praten om stiltes op te vullen, maar jij stelt tenminste goeie vragen. Jij begrijpt het volgens mij echt.’

Tegenover me zit een vrouw van begin 70, al vroeg beschadigd door het leven, al zeker 30 jaar in de psychiatrie. Meerdere suïcidepogingen, vrijwillige en gedwongen opnames verder woont ze nu al jaren zelfstandig en is ze met voldoende medicatie ‘crisis-vrij’. In zoverre dat ze geen echt ‘probleem’ meer heeft gevormd voor haar omgeving of zichzelf, maar gelukkig is ze allerminst. Lees verder

Het was een lastig jaar, het afgelopen jaar. Een vermoeiend jaar, misschien wel op de eerste plaats. Frustrerend ook, en pijnlijk, somber en vol uitdagingen. Een onzeker jaar, vol twijfels en constant twijfelen, van me gefaald en niet goed genoeg voelen, van me afvragen waarom nog, en voor wie. Van steeds opnieuw proberen, en steeds opnieuw mislukken. Van er niet bij (mogen) horen, me buitengesloten voelen en buitengesloten worden.

Een jaar waarin het glas vooral halfleeg was, en het vaker donker was dan licht

Lees verder

Op de gang kom ik haar tegen, nog geen anderhalve meter groot, en ook vandaag is ze weer op zoek. Ik groet haar met een uiterst vriendelijke “Goedemorgen!” waarna ze stilstaat en me vragend aankijkt, me onderzoekt.

“Ja weet u, ik moet de kindjes zo nog halen, en… gaan we dan, gaan we dan…”
Ze kijkt rond, zoekt het antwoord in mijn ogen, achter de plantenbank, in de lift.
“Die kant was het op, toch?” en wijst een gang in.

Lees verder

Stel, God had bestaan, ik had in God gelooft, en God had opeens voor mijn deur gestaan. Of hij binnen mocht komen, want hij moest een hartig woordje met me spreken. Er was haast bij, dus nee, het kon niet wachten tot een volgende keer.

‘Tenzij het je niks kan schelen dat je met je leven speelt’ zei hij, terwijl hij achter me aanliep. Ik bleef staan. ‘Sorry, wat?’

‘Je weet best wat ik bedoel’ zei God, ‘ga nou maar zitten, dan leg ik het je nog één keer uit.’ Lees verder

“It’s about shame, disgust, and losing every sense of dignity. About darkness, silence and secrecy. It’s about sadness, loneliness, anger and fear. About not being able to express myself or how I feel, and having no boundaries or protection. Basically, it’s about not knowing how to just sit, feel and breathe through whatever difficult thought or emotion – without moving to hide it, or fade it, or fix it. It’s about looking for safety and comfort in all the wrong directions, and relying on self-destruction in order to live and survive.” (Marsman, 2014).

Lees verder

Lief lijf,

Vandaag stond ik met je aan het strand, met je blote voeten in het water. De plakhandjes van het mooiste hoopje mens dicht tegen je aan, en de zeewind door je haren. Ik geloof dat ik daar, op dat moment, van je heb gehouden. Dat ik je waardeerde om het simpele feit dat je bestond. Daar stond, met dat kleine mensje in je armen.

Ik rende met je door het zand, met de zon in je gezicht en het leven door je aderen

Ik geloof dat ik, toen wij zo samen over het strand draafden, van je heb gehouden. Van hoe sterk je voelde, hoe snel we gingen, hoe fijn het was om weer in beweging te zijn. Gewoon, omdat het kon. Omdat het kon en wij dat samen wilden. Lees verder

Wie zou je zijn, zonder gebroken hart? Zonder verloren en stukgeslagen dromen, zonder al die keren dat je viel, niet meer op wilde staan maar het toch deed?

Wie zou je zijn als je de stilte nooit had leren kennen? Nooit gevochten had met eenzaamheid, het nooit geproefd had, nooit aangeraakt?

Zou jouw hart de jouwe zijn, als je nooit in liefde had geloofd?

Lees verder

Het liefst zou je nooit meer bewegen, zo voelt het. Als je één kon worden met je houding op een bank, in een stoel, opgevouwen in je bed, dan had je het gedaan.
Nooit meer bewegen.
Nooit meer beweging.

Stilstand is achteruitgang, zeggen ze. Misschien ga je ook wel achteruit. Het voelt niet als jezelf in ieder geval, zoals je nu bent.

Het voelt niet als jezelf om niemand meer te willen zijn.

Lees verder

30 juni 2011
Het is een dinsdagavond, een bijna volle maan in een blauwe zomerlucht, de stilte in een treincoupé. Ik ben op reis, een retourtje Maastricht – Hoofddorp in nog geen acht uur tijd. Ik kwam en ging en ik nam afscheid. Niets pijnlijker dan dat en tegelijkertijd niets mooier en kostbaarder dan dat. Daar waar de dood dichtbij is, wordt het samen nog even kunnen leven des te meer waardeert.

Bracht ik vanavond voor het laatst een gouden tijd door met de vrouw wiens naam ik draag, met de vrouw wiens hart groter is dan haar handen, met de vrouw die van mijn vader weer een kind maakt? We zullen het wel zien, zoals ze zelf al zei.

Toen ik haar kamer binnenstapte en ze me met haar altijd even hartelijke ogen begroette, had ik het meteen al moeilijk.

Lees verder

‘Ok, we gaan het eens op een andere manier proberen’ zei ze.
‘Verhalen vertellen kun je heel goed, maar volgens mij voel je helemaal niet wat je zegt.’
Jij voelde je betrapt, toen ze dat zei. Alsof je iets gedaan had wat niet mocht, wat verkeerd was. In feite was het dat ook, alleen was dat niet jouw schuld. Was het zelfs het beste wat je toen kon doen. Was het precies die houding die je overeind hield toen je er het allerliefst bij was gaan liggen, en nooit meer op had willen staan.

Hoofd aan, hart uit. De weg er heen was zoveel makkelijker dan de weg terug.

Lees verder